Ludzka wyobraźnia wydaje się skazana na dwie – skrajnie różne od siebie – ujęcia czasu. Pierwsze z nich symbolizowałoby słynne powiedzenie Heraklita: „Panta rhei”, które wskazuje na nieustanny upływ czasu i niemożność powrotu do tego, co było. Drugą koncepcję czasu wyraził Eklezjastes, pisząc: „Nihil novi sub sole”, czyli „nic nowego pod słońcem” akcentując pozory wszelkich nowych odkryć, a równocześnie stałość, rytmiczność i nieubłaganą ciągłość czasu. Jak umiejscowić nasze życie na tle takiej dwubiegunowości w pojmowaniu czasu? Która interpretacja wydaje się być bliższa współczesnemu rozumieniu człowieka?