Spór „rozumu” i „wiary” towarzyszy ludzkiej refleksji nad światem od zarania dziejów. Ci dwaj przeciwnicy zdają się pozostawać ze sobą w wiecznym konflikcie, lecz gdy wierze zabraknie rozumu, a rozumowi wiary, to zaczynają za sobą tęsknić. Z tej niewytłumaczalnej tęsknoty rozum zaczyna udawać wiarę, tworząc coś w rodzaju zeświecczonej religii nauki. Natomiast wiara próbuje naśladować rozum, nadając swoim dogmatom wartość naukową, przez co wystawia się na surowy sąd falsyfikacji.