Zakochany nie jesteś sobą. Miłość zmienia mózg i osobowość

Zakochanie jak uzależnienie – wpływ na mózg i psychikę

Miłość zmienia nasze zachowanie, a samo zakochanie działa na mózg jak uzależnienie. Aktywuje ośrodki nagrody podobnie jak substancje psychoaktywne. Psychologowie podkreślają, że to uczucie sprzyja idealizacji partnera, projekcji własnych pragnień i silnemu pragnieniu wzajemności. Stan ten ma ogromny wpływ na naszą psychikę. Ale czy miłość zmienia naszą osobowość?

Naukowców od dawna fascynuje to, jak zakochanie wpływa na nasze zachowanie i sposób myślenia. Badania pokazują, że miłość ma ogromny wpływ na naszą percepcję i emocje. Przykładowo, eksperyment przeprowadzony przez psychologów z Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku wykazał, że zdjęcie ukochanej osoby aktywuje obszary mózgu odpowiedzialne za motywację i emocje.

„Intensywna, namiętna miłość wykorzystuje ten sam system w mózgu, który aktywuje się w przypadku uzależnienia od narkotyków” – powiedział współautor badania, Arthur Aron, cytowany przez portal Live Science.

Jak miłość zmienia naszą koncentracje?

Z kolei naukowcy z Uniwersytetu Stanowego na Florydzie odkryli, że miłość zamienia nas w nadopiekuńczych partnerów, a przynajmniej w niektórych przypadkach. Chcemy, by ukochana osoba była bezpieczna i zdrowa – i jest to zupełnie naturalne.

Polecamy: Ulubieni polscy gladiatorzy. Iga Świątek, Małysz i Kubica

Miłość nie tylko wzmacnia więzi, ale również może wpływać na naszą zdolność koncentracji. Badacze z Uniwersytetu Maryland udowodnili, że im silniejsze zakochanie, tym trudniej skupić się na zadaniach wymagających kontroli umysłu. Co ciekawe, ten efekt nie jest jedynie wynikiem emocji – sama miłość zmienia naszą zdolność do koncentracji.

Badanie to dostarczyło pierwszych dowodów na to, że na wczesnym etapie romantycznej relacji nasza kontrola poznawcza jest wyraźnie osłabiona.

Miłość zmienia pracę mózgu i naszą osobowość

Zakochanie to jednak nie tylko spadek koncentracji – nasze romantyczne uczucia mogą mieć na nas także pozytywny wpływ. Badanie opublikowane w The Journal of Personality wykazało, że miłość może na trwałe wpłynąć na osobowość. I to w korzystny sposób. Okazuje się, że można „oduczyć się” negatywnego myślenia.

Naukowcy odkryli, że osoby neurotyczne, przygnębione czy niespokojne stają się bardziej stabilne emocjonalnie, gdy są w kochającym związku. Zatem można powiedzieć, że miłość zmienia trwale naszą osobowość.

Miłość zmienia także pracę naszego mózgu. Jak to możliwe? Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego partner tak mocno nas wspiera – od wyboru kariery po rozwiązywanie konfliktów z przyjaciółmi? Skany mózgu pokazują, że kiedy patrzymy na ukochaną osobę, zachodzą istotne zmiany w jego pracy. Nasza kora czołowa, odpowiedzialna za osąd i krytyczne myślenie, chwilowo się wyłącza. Oznacza to, że miłość dosłownie zawiesza wątpliwości.

To jednak nie koniec. Bycie zakochanym aktywuje centrum dopaminy w mózgu, co poprawia nasze zdolności poznawcze i motoryczne. W jednym z badań uczestnicy patrzyli na ekran komputera, a gdy pojawiało się imię ich ukochanej osoby, nagle lepiej radzili sobie z trudnymi zadaniami. Miłość naprawdę daje nam mentalnego kopa!

Po co nam zakochanie?

Zakochanie pełni kilka kluczowych funkcji ewolucyjnych, które sprzyjały przetrwaniu i reprodukcji naszych przodków. Romantyczna relacja mogła odgrywać istotną rolę w doborze odpowiedniego partnera oraz w budowaniu trwałych więzi.

Przeczytaj także artykuł: Dr Witkowski: zakochanie to głównie biologia, mało tu racjonalności

Amerykańska antropolog Helen Fisher wysunęła hipotezę, według której nasze uczucia opierają się na trzech odrębnych systemach emocjonalnych: popędzie seksualnym, romantycznej miłości i przywiązaniu. Każdy z nich pełni inną funkcję w procesie doboru partnera i tworzenia relacji. Popęd seksualny motywuje do poszukiwania różnych partnerów, romantyczna miłość skupia uwagę na jednej osobie, a przywiązanie sprzyja długotrwałemu związaniu się – co ułatwia wspólne wychowywanie potomstwa.

Tworzenie trwałych par mogło także przyczynić się do rozwoju umiejętności społecznych i inteligencji. Zarządzanie długotrwałymi związkami wymagało rozwinięcia zdolności do współpracy, komunikacji i empatii, co mogło wpłynąć na ewolucję społeczności ludzkich.

Jedną z najnowszych hipotez na temat zakochania zaproponował Adam Bode z Australijskiego Uniwersytetu Narodowego. W artykule opublikowanym w Frontiers in Psychology sugerował, że romantyczna miłość zmieniała się w oparciu o istniejące mechanizmy neurologiczne i hormonalne. Są one związane z więzią między matką a niemowlęciem.

Bode udowodnił, że ewolucja „pożyczyła” te mechanizmy i zaadaptowała je do tworzenia trwałych związków partnerskich. Dzięki temu wspólne wychowywanie potomstwa stało się łatwiejsze – co było kluczowym czynnikiem w strategii reprodukcyjnej człowieka.

Polecamy: Trudno nie wierzyć w nic? Obraz polskiego ateizmu